TAMMURRIATA D’AUTUNNO ( L. Bovio – E. Tagliaferri)
Povero ammore mio, nun tène voce… povero ammore mio, nun trova pace!… ‘A luna luce, ma pe’ mme nun luce… ero felice e nun só’ cchiù felice… povero ammore…t’hanno miso ‘ncroce!…
Giá è caduta quacche fronna, more Estate e trase Autunno… che ce faccio ‘ncopp”o munno senza ‘e te?…
Mamma chiagne ma io nun chiagno… chistu ccá è nu bruttu segno, na fattura ‘ncuoll’a me…
Che catena, che catena… tu mme staje tanto luntano… ma, si ‘ncielo sponta ‘a luna, guardo ‘ncielo e veco a te…
II
E’ n’anno e st’uocchie mieje durmí nun pònno… miracule, pe’ me, nun se ne fanno… ma, chella vota ca mme scappa a suonno, tengo paura ca mme sonno a ninno… Ah, che tristezza quanno ‘a notte scenne!
Giá è caduta quacche fronna, ………………………
III
Nuvole voglio ‘ncielo a tutte ll’ore, sempe tempeste voglio ‘mmiez’ô mare, te voglio accumparí, si mme ne moro, ‘nnanze a chist’uocchie tuoje, matina e sera… Ah, quanto t’odio…e quanto mme si’ caro…